Przeważającą liczbę chorych stanowią pacjenci po urazach kolana – skręceniach, uderzeniach, upadkach. Często do urazów kolana dochodzi przy pozornie niegroźnym incydencie – gwałtowne stąpnięcie, przeprost, zwrot ciała przy zablokowanej stopie i podobnych sytuacjach. Z naszych wieloletnich obserwacji wynika, iż najczęściej wówczas ulega uszkodzeniu łąkotka a zwłaszcza tylny róg łąkotki przyśrodkowej. Pęknięcie łąkotki jest poważnym uszkodzeniem kolana z reguły wymagającym zabiegu artroskopii operacyjnej. Prawie cała łąkotka nie posiada unerwienia i unaczynienia co jest jednoznaczne z brakiem możliwości wygojenia własnymi siłami organizmu.
Unerwienie i unaczynienie łąkotki obejmuje tylko wąski jej pas przy przyczepie do torebki stawowej i tylko ten obszar ma szansę na samoczynną regenerację. Z tego względu jeżeli uszkodzenie tylnego brzegu łąkotki dotyczy samego końca lub tzw. trzonu korzeni łąkotki istnieje możliwość wygojenia bez interwencji chirurgicznej. Jednak najczęściej pęknięcie sięga już obszaru nieunerwionego i wówczas pozostaje tylko leczenie zabiegowe. Leczenie pękniętego tylnego rogu łąkotki przyśrodkowej wymaga dużego doświadczenia. Często uszkodzony fragment znajduję się poza strefą widoczną w kamerze artroskopowej. Wówczas tylko kontrola mechaniczna poprzez sprawdzenie napięcia może potwierdzić uszkodzenie tylnego rogu łąkotki przyśrodkowej. Przy uszkodzeniu tylnego rogu sięgającym do trzonu leczenie łąkotki przyśrodkowej jest wyłącznie zabiegowe. Operacja pękniętej łąkotki przyśrodkowej jest w naszej Klinice wykonywana podobnie jak większość zabiegów operacyjnych w znieczuleniu miejscowym. Mając na uwadze funkcje łąkotek w kolanie jest oczywiste, iż czas podjęcia leczenia łąkotki przyśrodkowej ma decydujące znaczenie w procesie powstawania zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym.
Artroskopia operacyjna jest metodą z wyboru przy uszkodzeniu łąkotki. Częstym uszkodzeniem towarzyszącym pęknięciu łąkotki jest uszkodzenie chrząstki stawowej stanowiącej powierzchnię stawu. Pęknięcia chrząstki stawowej podczas nacisku – chodzenia, stania – powiększają się łącząc się ze sobą tworzą ubytki powierzchni stawowej. Jest to już prosta droga do zmian zwyrodnieniowych kolana. Tutaj też najlepszą decyzją jest możliwie szybko wykonana artroskopia kolana.
Z innych częstych uszkodzeń stawu kolanowego wyróżniamy uszkodzenia więzadłowe. Głównie dotyczy to więzadeł krzyżowych oraz pobocznych stawu. Przy uszkodzeniach tych struktur obserwujemy najczęściej obniżenie stabilności kolana – przednio – tylnej przy uszkodzeniu więzadeł krzyżowych i boczno – przyśrodkowej przy uszkodzeniu więzadeł pobocznych lub wielokierunkowej przy uszkodzeniu wielowięzadłowym. Przy poważniejszych uszkodzeniach więzadeł stosowane jest zwykłe leczenie artroskopowe – od usunięcia naderwanych włókien poprzez szycie w razie możliwości zerwanych fragmentów aż do rekonstrukcji artroskopowej zerwanego więzadła.
W uszkodzeniu mniejszego stopnia (I, II0) zazwyczaj wystarcza stosowanie ortezy na staw kolanowy przez kilka tygodni. Różnicowanie stopnia uszkodzenia więzadeł jest najczęściej wspomagane badaniem rezonansu magnetycznego kolana. Generalnie rezonans magnetyczny jest stosowany standardowo w sytuacji jakichkolwiek urazów przy wątpliwościach diagnostycznych w badaniu klinicznym, USG i RTG.
Zdecydowaną większość zabiegów naprawczych (poza rekonstrukcją więzadeł krzyżowych i endoprotezoplastyką) wykonuje się w naszej Klinice wyłącznie w znieczuleniu miejscowym, umożliwiając choremu powrót do normalnego funkcjonowania praktycznie bezpośrednio po zabiegu. W zależności od rodzaju urazu po zabiegu zalecane jest krótkotrwałe chodzenie z asekuracją kuli łokciowej lub stabilizatorem stawu kolanowego.
Kontrola i usunięcie 2-3 szwów po około dwóch tygodniach.
W postępowaniu pooperacyjnym nie stosuje się unieruchomienia operowanej kończyny.
Szybki (4-6 tygodni) powrót do czynnego uprawiania sportu.